Vincent Chew: Wisdom and Zeal Beyond His Years

Unang araw ng junior high school, si Vincent ay labindalawang taon, at kalilipat pa lamang sa siyudad ng Hamamatsu upang mamuhay kasama ang kanyang ina. Hindi man lamang siya nakapaghanda para sa paglipat. Inakala niya na ang paglipat na ito upang magsimula ng pamumuhay sa ibang bansa ay isa sa pinakamadaling bagay na gagawin niya. Sa unang araw sa eskwela, naisip niya, “Ah, madali lang ito. Nakakapag-Ingles naman siguro sila.” Hindi nagtagal ay nalaman niya kung gaano siya kamali.

Napakabata pa ni Vincent nung una siyang dumating sa Japan.

Siya lang ang nag-iisang dayuhan sa klase, baka nga sa buong eskwelahan pa. Mabuti na lang para kay Vincent, naiahon niya ang unang araw at ang unang linggo sa tulong ng kanyang mga kaklase. “Kahit hindi ko sila maintindihan, gamit ang pagkilos at paggamit ng madaling Ingles, natulungan nila ako. Kahit sa ganoong taong gulang, napaka-welcoming nila.”

Ang karanasan ni Vincent ay tulad ng problema ng maraming Japanese-Filipinong kabataan na hindi nakaiintindi at nakapagsasalita ng Nihongo pagtuntong sa Japan sa unang pagkakataon.. Kung sa Pilipinas ay mataas ang mga marka niya sa eskwelahan, sa Japan, maliban sa Ingles at Math, ang mga ito ay napadausdus pababa mula nang magsimula siyang mag-aral sa Japan. Sa kanyang palagay, lahat ay tila ba pagbubuno. “Sa umpisa, napakahirap, pagsubok lang na makipag-usap sa kahit kanino ay pinakamalaking balakid na at natagalan pa rin bago ko magamay at maintindihan ang sistema ng paaralan sa Japan.”

Bagaman para siyang hinaharangan ng sibat, hindi iyon sapat upang panghinaan ng loob si Vincent. Bilang isang taong nakapagpapahinga habang gumagawa ng takdang aralin— “Ito lamang ang oras na nakakapagfocus akong mag-isa sa iisang bagay, at dito ako nagkakaroon ng sense of accomplishment tuwing may natatapos ako”— hinarap ni Vincent ang mga pagsubok na ito at siya ay nagtagumpay.

Habang naghahanap ng makakatutulong magturo ng Nihongo sa anak, ang nanay ni Vincent ay naipakilala sa NPO Filipino Nagkaisa (特定非営利活動法人フィリピノナガイサ), isang organisasyong sumusuporta sa mga Pilipinong naninirahan sa Hamamatsu City. Malaki ang naitulong ng mga boluntaryo ng Nagkaisa kay Vincent sa pagkatuto at paghasa ng kanyang Nihongo. Kung kaya’t paglaon, ay madalas nang makita si Vincent sa Nagkaisa, nagtuturo ng Nihongo at tumutulong sa ibang school subjects sa mga iba pang JFC. Paminsan-minsan, nakikihalubilo siya sa malalapit niyang kaibigan, na ang karamihan ay nakilala niya rin sa Nagkaisa. Si Vincent din naging Council President sa kanyang lokal na high school. Sabi pa niya, “Kaya naman ibinabalik ko ang utang na loob ko sa kanila, sa pamamagitan ng pagtuturo sa ibang estudyante, dahil noong ako ang nangailangan, ako ay kanilang matiyagang tinulungan at tinuruan.”

Ngayon ay labimpitong taong gulang na si Vincent. Sa nakaraang limang taon simula nang paglipat sa Japan, nagkaroon siya ng karagdagang kaalaman tungkol sa kanyang sarili. Sa Pilipinas, madalang lang siyang tumingin at tumutok sa kanyang sarili. “Kahit ang mga tita at ibang kapamilya ko ay sinasabihan akong marami pa akong puwedeng gawin, hindi ako naniniwala dahil hindi ko pa natatagpuan ang totoo kong hilig. Nahanap ko iyon dito, pagpunta ko sa Japan.”

“Maalab ang damdamin ko sa pagtulong sa mga tao,” ani Vincent. “Alam kong maraming paraan—pagvolunteer, pagbibigay ng tulong. Ngunit para sa akin, ang pinakamainam ay ang pakikipag-usap. Nakikipag-usap ako sa aking mga magulang, guro, at mga estudyante. Kahit kanino. Kaya kong kausapin kahit pa sino.” Magaan ding kausap si Vincent. Magiliw, bukas ang saloobin, at palangiti. “Hindi ko alam kung dapat kong sabihin ito, nguni’t tuwing makikita ako ng mga tao, iniisip nila na cute ako.” At susundan ng mahinang pagtawa. “Nakikipagbiruan sila sa akin at kinakausap nila ako. Dahil kinakausap nila ako nang deretsahan na hindi natatakot sa akin, napag-isip-isip kong puwede naman pala na kausapin ko lang sila nang natural. Iniisip ko iyon upang mas marami akong tao na makausap.”

Ginagamit ni Vincent ang kakayahan niyang makipag-usap sa kahit kanina upang matulungan ang mga JFC na nasa parehong sitwasyon niya nung una siyang dumating sa Japan.

Sa kabila ng tagumpay na ito, mahhirap pa rin na hindi maalalang isipin ang kanyang naiwan sa Pilipinas katulad ng kanyang tita na nag-alaga sa kanya nang labindalawang taon habang nasa Davao siya. “Lagi ko pa rin silang kausap sa Messenger at video call. Malapit pa rin kami, at kung may pagkakataong bumisita ako sa kanila ay gagawin ko. Mahirap lang talaga sa ngayon.” Hindi rin kasi bago ang pakikipag-usap sa mga tao para kay Vincent. “Ang pinakamagandang alaala ko (noong mga panahong iyon) ay ang pakikisalamuha ko sa aking mga kamag-aral. Noon, hindi ako masyadong tutok sa pag-aaral. May talent akong mabilis ang pagsasaulo ng mga bagay na nabasa at naaral ko. Kaya naman napaglalaanan ko ng oras ang pakikipag-usap sa aking mga kaibigan at kamag-aral.”

Noong nasa Pilipinas pa siya, inuubos ni Vincent and oras niya kasama ang kanyang pamilya, mga kaibigan, at mga kamag-aral.

Hindi madaling iwanan ang Pilipinas, pag-alala ni Vincent, subalit sa huli, ito ay kanyang naging desisyon. “Pinili ko ang Japan dahil… sa Pilipinas, pakiramdam ko ay wala akong patutunguhan. Kahit too ngang kaya kong mag-aral, mag-exam, makakuha ng matataas na marka, hindi ko alam kung ano ang gusto ko, ang hilig ko, ang gagawin ko sa hinaharap. Kaya naman nang magkaroon ng pagkakataon na tumungo sa Japan, naisip ko, marahil, kapag pumunta ako sa Japan, mas marami akong magagawa. Tiyak, mas maraming oportunidad. At iyon ang pinakamahalagang dahilan. Sa Pilipinas, ginagawa ko lang kung anong inaasahan sa akin, hindi kung ano ang gusto ko—dahil hindi ko alam kung anong gusto ko. Iyon naman ang pinakamalaking problema. Dito, panibagong pagsisimula.

Ngayon si Vincent – kasama ni Mallie at ng iba pang mga volunteers sa NPO Filipino Nagkaisa – ay nagsisikap na tulungan ang mga JFC sa Hamamatsu sa abot ng kanilang makakaya.

Nang matanong kung anong maipapayo niya sa mga kabataan na humaharap sa kaparehong sitwasyon, nasabi niya: “Magpakatotoo ka lang sa iyong sarili, tulad ng aking ginawa. Noong ako ay nasa Pilipinas, wala akong tiwala sa aking sarili. Hindi ko alam ang gusto kong gawin. Subalit nang pagtungtong ko sa Japan, tila ba nakakita ako ng bagong pananaw sa kung ano ang kaya kong makamit. Huwag mong hayaan isipin na hindi mo magagawa ito, hindi mo puwedeng gawin ito. Kaya mo.”

Sa kasalukuyan, nakalutang sa hangin ang mga bagay-bagay para kay Vincent, habang pinag-iisipan pa niya ang mga daang maaari niyang tahakin sa pagtungtong ng kolehiyo. “Naghahanap na ako. Karamihan sa pagpipilian ko ay sa ibang bansa. Gisto ko sanang mag-aral ng International Relations. Sa madaling salita, tungkol din ito sa pagtulong sa mga tao, subalit dito, pandaigdigan, mas malawak ang sakop.”

“Sa napapanood nating mga kaganapan sa mundo, higit tayong mahihirapan kung patuloy na sarili lamang ang iisipin ng bawat isa. Subali’t may tanging paraan upang magampanan nating masolusyonan ano pa mang problema ang bumungad sa sangkatauhan – Ito ay kung lahat tayo ay magkakaisa at magtutulungan.”

中学校での最初の日。ヴィンセントは12歳で、母親と一緒に暮らすため浜松にやって来たばかりだった。来日の準備はまったく出来ていなかった。彼は、「違う国に行って暮らすなんて、とっても簡単なことだ」と考えていた。学校に初めて行った日も、「簡単に決まっている。彼らだって英語は話せるはずだ」。でも、すぐに自分の考えが間違っていたことを知った。

最初に日本にやって来た時、ヴィンセントはまだとても若かった。

彼はクラスでたった一人の外国人で、恐らく全校でも唯一の存在だった。幸運なことに、初日、最初の週はクラスメートの助けもあって乗り切ることができた。「彼らの言っていることは分からなかったけれど、身振り手振りや簡単な英語で助けてくれた。12歳の彼らは、本当に温かく迎えてくれた」

初めて日本にやって来る多くのJFC(Japanese-Filipino Children: 日本人とフィリピン人の間に生まれた子ども)と同様、ヴィンセントも言葉の問題に直面した。フィリピンではいつだって優秀だった彼の成績は、ずるずると下降し始めた。英語と数学はよく出来たけれど、あらゆることに悪戦苦闘した。「初めの頃は問題ばかりで、誰かに話しかけるのも簡単ではなかった。それが一番の問題だった。そのせいで日本の教育システムを理解し始めるのに時間が掛かってしまった」。

そんな大変なことはあったけれど、ヴィンセントの成功を妨げることはなかった。宿題をすると気分が良くなった−−「その時間だけは一つのことに集中することができた。何かをより遂げた時に、達成感を感じることができた」。

彼の日本語学習の助けを探していた母親は、浜松市にある支援団体NPOフィリピノナガイサを紹介された。そこにいたボランティア達が彼の日本語を学び、磨きをかけていく手助けをした。「だから僕は他の生徒たちに勉強を教えて、恩返しをしているんだ」。今ではヴィンセントはナガイサに頻繁にやって来て、他のJFC達に日本語を教えている。学校の教科も指導している。仲の良い友達と出かけることもあるが、その多くはナガイサで出会った人々だ。高校では生徒会長を務めている。

ヴィンセントは現在17歳だ。日本に来てからの5年間、彼自身についても少し分かるようになった。フィリピンにいた時は、滅多に内観したり、自分を見つめたりすることはなかった。「もし叔母や他の家族が僕に何か出来るはずと言っても、信じなかったと思う。僕が情熱や強い衝動を持ち合わせていなかったから。でも、日本に来てからそれを見つけた」。

「僕は人々を助けたい」とヴィンセントは言う。「そのためにはいくつかの方法がある—ボランティアや実際に困っている人を助け出すこと。でも僕は、一番良いのはとにかくその人たちに声を掛けることだと思う。両親、先生、生徒、誰にでも話しかける」。実際、ヴィンセントはとっても気さくで話しやすい。表情はいつも柔和で、オープンで、にこっと笑う。「こんな事自分で言っても良いのか分からないけれど、他の人が僕を見る時、僕の事を可愛らしいって感じているんじゃないかと思う事があるんだ」、彼はそう言って、きまりが悪そうに笑みを浮かべた。「周りの人たちは僕をからかったり、話しかけたりして来た。僕のことを怖がったりしないで、面と向かって話しかけて来たから、彼らと自然に話すことが出来るんじゃないかという気がしたんだ。そうやって、もっと多くの人と話が出来るようになっていった」。

ヴィンセントは誰とでも上手に話すことが出来る能力を生かして、彼が最初に日本に到着したときと同じ状況にあるJFCを助ける活動をしています。

彼はこれまで多くの成功を重ねてきたが、置いてきた物、人の事を考えずにいる事はとても難しい。12歳まで、ダバオの叔母の下で従兄弟たちと一緒に育った。「メッセンジャーやビデオ通話を使って、彼らとは今でも、いつだってやり取りしている。今でもすぐそばにいて、チャンスがあればいつだってフィリピンを訪れたい。でも、今はとても難しい」。人々に話しかけるのは、彼にとって目新しい経験ではない。「フィリピンにいた頃の一番良い思い出は、クラスメートと楽しい時間を過ごしたことかな。その時、僕は勉強に集中していなかった。勉強したり、何かを読んだり、すぐに覚えることができたり、そう言う事に向いている。だから多くの時間を友達やクラスメートとのおしゃべりに費やした」。

フィリピンでは、ヴィンセントはほとんどの時間を家族、友人、クラスメートと過ごしました。

フィリピンを去ることは簡単ではなかったと、ヴィンセントは振り返る。しかし、それは彼自身が下した決断だった。「僕は日本を選んだ。なぜなら…フィリピンでは、僕はどこかに向かって進んでいるような気がしなかったから。勉強をして、テストを受けて、良い成績を取っても、自分自身が何に対して情熱を抱いているかが分からなかったし、どんな未来を望んでいるか分からなかった。だから日本に行くチャンスが巡って来た時、日本に行くべきだろう、そうすればもっと出来る事があるはずだと思った。色々な事に挑戦する事が出来る。間違いなくもっと多くのチャンスがある。それが一番の理由です。フィリピンでは、周りから期待されていた事をしていた。でもそれは僕がやりたい事ではなかった—何がしたいのか分からなかった。僕にとってそれはとても大きな問題でした。ここでは、新たなスタートを切っている」。

現在、ヴィンセントは、マリのような他のNPO法人フィリピノナガイサのボランティアとともに、浜松のJFCコミュニティを支援するためにできることを行っています。

彼が経験したような状況に置かれている若い子ども達に対してアドバイスを求められると、彼はこう言った。「僕のように、自分自身であり続けることが大切だと思う。フィリピンにいた時は自分を信じる事が出来なかった。何がしたいかも分からなかった。でも日本に来てからは、自分がどんな風になっていけるのか、新しい展望が開けたような気がします。これが僕の伝えられる一番大切なメッセージです。それが出来ないだなんて想いに身を任せてはいけない、あなたはきっと出来る」。

今のところ、彼は大学進学も視野に入れてはいるが、色々なことがぼんやりとしている。「既に調べ始めてはいる。違う国で勉強しようと思っている。国際関係を専攻したい。人々を助けることに変わりはないけれど、今度は世界中、もっと広い世界で挑戦してみたい」。彼はそこで学んだことを、JFCを含む人々がもっと良い生活を送るための解決策を見つけるために応用して、世界平和に繋げたいと願っている。「世界が進歩するにつれて、食糧不足や水問題を解決することはどんどん難しくなっている。そのための唯一の方法は、一緒に行動することだと思う。人々が自分の事や利益にばかりに目を向けていたら、解決はより一層難しくなる。だから、みんなが一つになって行動することが最良の方法だと思っている」。