Takashi Ota: Trusting In The Possibilities

Gaya nga ng kasabihan – “when the going gets tough, the tough get going” – ang iba ay sumusuko agad o di kaya’y pinipiling sumabay sa agos sa kaganapan ng buhay.

Si Takashi Ota ay isang taong hindi sumuko sa mga hadlang at pagsubok sa buhay.

Dahil sa mga pinagdaanan niyang karanasan, kanyang tinanggap at binigyang daan sundin ang kanyang damdamin sa mga bagay-bagay, at nagtiwala sa mga kaganapan na ipinagkaloob ng kapalaran.

Ito, marahil, ay natutunan niya sa kanyang ina, na subukan ang posibilidad na magtrabaho sa ibang bansa para suportahan ang kanyang pamilya sa Pilipinas, at sadyang itinuloy ang pagtrabaho bilang isang “entertainer” sa Shizuoka, Japan, noong panahong 1980s. At sa daloy ng buhay, nakapangasawa sya ng isang Hapon na madalas sa nightclub niyang pinapasukan, at naging madalas ring bisita nang siya ay naospital sanhi ng isang aksidente sa sasakyan. Bagama’t umabot lamang ng apat na taon ang kanilang pagsasama, nagkaroon sila ng anak na lalaki, si Takashi, na lumaking walang kinilalang ama, nguni’t may mga alaala pa syang nakasama nya ang kanyang ama sa pangingisda. Naging natural na lang kay Takashi na wala siyang ama at hindi siya nainggit sa kanyang mga kaibigan na may mga sari-sariling ama. Hindi nya pinayagang maging hadlang ito sa kanyang pasyang maging mabuting ama pagdating ng panahon at patuloy siyang nagtitiwala sa posibilidad na ang kanyang magiging mga anak ay kayang magsabi sa iba na “Masaya ako na sya ang aking ama.”

Takashi Nakabihis sa tradisyonal na kasuotan sa Araw ng mga Batang Lalaki.

Si Takahashi kasama ang kanyang Ina sa isang family trip bago maghiwalay ang kanyang mga magulang

Sa kanyang sanaysay na pinamagatang “Killing Time and Midnight Kisses,” na nanalo ng parangal sa pagdaraos ng 20th Anniversary ng Citizen’s Network for Japanese-Filipino Children (CNJFC) noong 2014, inilarawan nya sa isang bahagi ng kanyang kabataan ang paghihintay na matapos sa trabaho ang kanyang ina bilang hostess sa isang nightclub. Kahit bata pa sya, nasanay na siyang maghintay at alam niya kung paano gamitin ang oras para hindi mabugnot. Nakatulong din na may kalaro siyang kaibigan na ka-edad nya.

Si Takashi at kanyang pamilya sa Pilipinas

Maraming paglilipat-lipat ng tirahan ang naganap sa kabataan ni Takashi. Ipinadala siya sa America subalit bumalik din pagkaraan lamang ng ilang buwan. Dahil sa kinakailangang magpatuloy magtrabaho ang kanyang ina, mistulang pinagpasa-pasahan syang tumira sa iba’t ibang mga kamag-anak. Itinuring ito ni Takashi na isang panahon na pabago-bago ang pamumuhay at puno ng kabiguan at kalungkutan. Lalong nagdulot ng kalituhan ang kanyang pagtira sa Pilipinas dahil natigil siya ng pag-aaral at hindi hinintulutang lumabas ng bahay ng mag-isa. Ayon sa mga kamag-anak, baka raw siya kidnapin dahil mukha siyang mayaman. Ang mga karanasang ito ay nakatulong sa paghubog ng pananaw at kamalayan niya sa buhay.

Sa edad na labing-apat, ibinalik si Takashi ng kanyang ina sa Japan at ipinasok sa junior high. Bagama’t nakasama pa rin niya dito ang dati niyang mga kaklase noong nasa elementarya, nahirapan ng makibagay si Takashi dahil may sari-sarili ng mga grupo ang mga ito. Naging mabigat din na yugto ng kanyang buhay ito sapagka’t nahirapan syang makasunod sa mga aralin dahil sa pagtigil niya ng pag-aaral ng labinlimang buwan. Nangyari din sa panahong ito na kailangang operahan ang kanyang ina dahil sa isang pamamaga ng sugat sa aksidente na ilang taon nang nakalipas. Ibig sabihin ay kinakailangang mag-apply silang mag-ina sa “livelihood protection” ng pamahalaan.

Maaaring ituring na ito ay isang “rude awakening,” o matinding pagkamulat para kay Takashi dahil siya ay nasa yugto ng buhay na madaling mawalan ng pag-asa. Pinag-isipan niyang tumigil sa pag-aaral at magtrabaho na lamang sa isang factory upang maitaguyod silang mag-ina at mga kamag-anak na nasa Pilipinas. Subalit sa di inaasahang kapalaran, hinikayat si Takashi ng kanyang ama na ipagpatuloy ang pag-aaral at kanyang tutustusan ang lahat ng gastusin hanggang siya ay makatapos ng high school. Sa pagtitiwala ni Takashi sa inalok ng ama, unti-unting nanumbalik ang kanyang kumpyansa at lubos na binuhos ang sarili sa pag-aaral at pagsasanay sa Aikido Club kung saan niya natagpuan ang kanyang mga naging tunay na kaibigan. At dahil hindi pa magaling ang kanyang ina, natuto si Takashi na gampanan ang mga pangangailangan sa paaralan at sa gobyerno, at nahubog siyang makapagsarili at maging independent.

Demonstrasyon ng Aikido sa isang Japanese Festival sa Pilipinas

Sa Kanagawa University sa Yokohama natapos si Takashi ng kanyang Bachelor of Arts Degree sa Literature, na may espesyal na interes sa mga komunidad ng mga dayuhan sa Japan, partikular ng mga Pilipino. Nagpatuloy siya sa kanyang pag-aaral at nakatapos ng Master’s Degree sa International Relations. Dito naging lubos na pinagyaman ang kanyang interes at kaalaman tungkol sa Pilipinas.

Si Takashi kasama ang mga exchange student sa Kanagawa University

Si Takashi sa Graduation Ceremony sa University of Shizuoka

Sa kanyang award-winning na sanaysay, nabanggit ni Takashi ang kanyang pangarap na makakuha ng trabaho na makakapag-ugnay sa Japan at Pilipinas. Sa kanyang pangarap ay tinignan niya ang posibilidad na makapunta sa Pilipinas, makapagpatuloy ng graduate studies sa University of the Philippines, at magsagawa ng pananaliksik tungkol sa migrasyon ng mga kabataang Japanese-Filipino mula sa Japan pabalik sa Pilipinas. Nais niya rin mismong maranasan ang kultura, mga kaugalian, at mga isyung panlipunan ng Pilipino.

Sa pagtitiwala sa mga posibilidad na matupad ang kanyang pangarap, nagtrabaho si Takashi sa isang kooperatiba na namamahala ng mga Pilipinong technical intern trainees, at nagkaroon siya ng pagkakataong magsagawa ng mga panayam sa Pilipinas. Nawala ang kanyang agam-agam na baka hindi niya kayang magsariling tumira sa Pilipinas nang napagtanto niyang mas-mahusay pa sya sa Ingles at Tagalog kaysa sa mga nakasalamuha at nakatapat nyang mga purong Hapon. Muli, sa pagtitiwala niya na posibilidad na makakuha siya ng trabaho, inalok siya na maging Recruitment Consultant sa isang HR consulting firm na kanyang pinaglilingkuran pa rin hanggang ngayon. Patuloy pa rin ang paglahok niya sa Maligaya House, ang opisina sa Pilipinas ng CNJFC, bilang inatasang mangolekta ng DNA samples para sa “recognition trials” sa Japan.

Sa kasalukuyan ay nasa tamang daan na si Takashi upang makamit ang kanyang pangarap. Siya ngayon ay naninirahan na sa Pilipinas, tinatapos ang kanyang doctoral studies sa University of the Philippines, at nakababad sa kultura at pamumuhay ng Pilipinas. Sa patuloy na pagtitiwala sa posibilidad na makamit ang kanyang “dream career” na maging isang mentor at magandang modelo para sa mga kabataan, partikular ng mga JFC, inaasahan ni Takashi na makamit at matutunan ang kanyang konsepto ng “multicultural symbiosis” kung saan ay makita at matamasa niya ang mabuting pagkakaugnay ng mga iba’t ibang kultura sa lipunan ng Japan.

困難な状況に陥ったとき、ある人は前進し、また他の人たちは諦めるか、あるいは 「流れに身を任せる 」ことを選択する。

太田貴さんは、最初は無意識のうちに後者の道を選んでいたようだ。しかし、その後、成長し人生経験と教訓を得るにつれ、彼は自分の直感に従い目の前に広がる可能性を信頼するようになった。

そのことは、フィリピンの家族を養うために海外に出稼ぎに行く可能性を考え、1980年代にエンターテイナーとして働くため静岡に渡った母から学んだのだろう。人生の巡り合わせか、彼女は勤め先のナイトクラブの常連客で、交通事故で入院した際にも足繫く見舞いに来ていた日本人男性と結婚した。わずか4年間の結婚生活だったが、2人の間に生まれた息子の貴さんは、まれに父が釣りに連れていってくれたことを覚えているが、父親らしい父親を持たずに育った。父親がいないことが当たり前で、父親がいる友人をうらやましいと思ったことはない。それでも、将来は良い父親になろうと決意し、自分の子どもが「この人がお父さんでよかった」と思えるような存在になる可能性を信じ続けている。

端午の節句の衣装に身に包んで

ご両親が離婚する前の家族旅行

2014年に開催された特定非営利活動法人 JFCネットワーク（Citizen’s Network for Japanese-Filipino Children, CNJFC）の20周年記念式典で受賞した貴さんのエッセイ、「Killing Time and Midnight Kisses」では、母親がナイトクラブでホステスとして働き終えるのを待っていた幼少期の一コマが描かれている。まだ幼いながらも、彼は本能的に時間を過ごす方法を知っており、まったく退屈しなかったという。また、歳が近い友人がいて、相手をしてくれたことも救いだった。

10代の頃の貴さんは、フィリピン、アメリカ、日本と、数年おきに転居を繰り返した。母親の仕事の都合で、親戚の家に預けられる「たらい回し」の時期もあった。それを彼は「不安定で憂鬱な時代」と表現した。フィリピンでは、学校に通えず、家族からは「金持ちの子に見えるから」と誘拐を恐れて一人で外出することが許されず、さらに混乱した生活を送ることになった。このような経験が、知らず知らずのうちに彼の成熟度や人生観に影響を与えていたのだ。

貴さんとフィリピンのご家族

貴さんが14歳の時、母親が彼を日本に連れ帰り、中学に入学させた。小学校からの同級生がいたとはいえ、クラスメートたちはすでに仲良しグループを作っていたため、貴さんは部外者のような感覚を覚えていた。彼は自分に自信が持てないでいた。１年半も学校に通えなかったため、学校の授業についていけず、辛い時期でもあった。また、母親が十数年前の交通事故による傷の炎症で手術を受けることになったのもこの時期だった。そのため、自治体に「生活保護」の申請をすることになった。

これは、もしかしたら貴さんにとって「荒療治」だったのかもしれないと思う。自分と母親だけでなく、フィリピンの家族のために、学校をやめて工場で働こうかと真剣に考えていたのだ。しかし、父親が「学費は払うから、高校に進学しなさい」と説得してくれたことで流れが変わった。父の助力で高校を卒業できる可能性を信じて、貴さんは次第に自信を取り戻し、勉強に没頭し、合気道部に入部して本当の仲間を見つけた。そして、当時母親が健康に不安を抱えていたため、貴さんは自活し、役所や学校の用事をこなしながら、自立心を養っていった。

フィリピンのジャパンフェスティバルで合気道の演武をする貴さん

横浜の神奈川大学で文学士号を取得し、在日外国人、特にフィリピン人のコミュニティーに興味を持ち学んだ。その後、国際関係学の修士課程を修了した。この間、フィリピンへの関心と知識をさらに深めることができた。

神奈川大学で交流した交換留学生

静岡県立大学 大学院の修了式

受賞作のエッセイで、貴さんは日本とフィリピンの両方に関わる仕事に就きたいという夢を語ってる。その夢の中で、フィリピンに行って、フィリピン大学の大学院で勉強し、日系フィリピン人の子どもたちのフィリピンへの移住について研究する可能性も視野に入れていたようだ。そして、フィリピンの文化や習慣、社会問題を肌で感じてみたいという思いもあった。

その夢を叶える可能性を信じて、東京でフィリピン人技能実習生を指導する協同組合に就職し、フィリピンで面接を実施する機会もあった。フィリピンで一人暮らしができるか不安を感じていた彼は、自分が現地で働く日本人よりも英語とフィリピン語に長けていることに気づき、考えが一変した。そして再び、フィリピンで就職する可能性を信じて、人材コンサルティング会社で採用コンサルタントの仕事につき現在に至っている。また、CNJFCとはフィリピン事務所「マリガヤハウス」で、日本での認知手続きのためのDNAサンプル採取者として、今も関わりを持ち続けている。

貴さんは現在、自分の夢を実現するために正しい道を歩んでいる。現在、フィリピンで生活し、フィリピン大学で博士課程を取りながら、フィリピンの文化や生活様式を肌で感じている。JFCをはじめとする若者たちの良き手本となり、メンターとして夢をかなえる可能性を信じながら、貴さんは多様な文化的背景を持つ人々が日本社会で共存すること、すなわち「多文化共生」を実現したいと考えている。