Mallie Abas: Proving Them Wrong

Ilang taon ang nakalipas mula nang dumating si Mallie sa Japan at nasa senior high school na siya. Noon ay naiintindihan na niya ang wikang Hapon, at nagsimulang maging mahusay sa kanyang mga gawain sa paaralan. Siya ay nakakakuha ng matataas na mga marka, mas mataas pa kaysa sa kanyang mga kaklaseng Hapones. Noon din siya inusisa ng isang tanong na: “外国人なのに頭いいね. Kahit isa kang dayuhan, matalino ka?”. Hindi man niya sigurado kung tatanggapin ito bilang papuri o insulto, ginamit ito ni Mallie bilang isang pambuwelo sa tagumpay. Ang komentaryong ito ay nagpasilakbo ng kanyang simbuyo ng damdamin at pagganyak.

Ganoon pa man, si Mallie ay hindi palaging isang palaban. Nang malaman niyang lilipat siya sa Japan noong siya ay 12 taong gulang, naalala niyang nakaramdam siya ng kawalang pag-asa. Nagmamakaawa siya noon sa mama niya na pauwiin na lang siya sa Pilipinas at sinabi niyang, “Wala akong kinabukasan dito! Hindi ko alam ang wika!” Nguni’t paaalalahanan ng kanyang ina na “Mas marami ang pagkakataon dito sa Japan.”

Ang pagdating niya sa maliit na junior high school noong kalagitnaan ng semestre ay naging mainit na isyu sa mga mag aaral. “Naku, may bagong babae! May bagong dayuhang babae!” Lahat sila ay nagkumpulan sa kanyang silid-aralan at tumingin sa kanya mula sa labas sa pamamagitan ng mga salaming bintana nang tila isa siyang eksibit sa museo. Ang paglipat sa Japan ay nagpasimula din ng isang krisis sa pagkakakilanlan para kay Mallie. Bilang isang Japanese-Filipino child (JFC), palaging sinusubukang sabihan siya ng mga tao na ang kanyang anyo o kilos ay hindi talaga Hapon o Pilipino. Ang ganito ay nagpadama sa kanya na para siyang isang basahang manikang hinihila mula sa iba’t ibang direksyon at gumagawa ng mga bagay na hindi niya gustong gawin para lang maramdaman na siya ay kabilang.

Sa kabutihang palad, hindi nagtagal, naging mabuti ang mga bagay-bagay para kay Mallie. Ang mga magulang niya, sa pamamagitan ng lokal na Lupon ng Edukasyon, ay ipinakilala sa NPO Filipino Nagkaisa (特定非営利活動法人フィリピノナガイサ), isang organisasyong sumusuporta sa mga Pilipino sa Hamamatsu City. Noong una, ang Nagkaisa ay hindi lamang isang paraan para mapaghusay ni Mallie ang kanyang kakayahan sa wikang Hapon para mapabuti ang kanyang academic performance. Doon din niya nakilala ang mga taong magpapabago sa kanyang buhay.

Natutunan at nahasa ni Mallie ang kanyang Nihongo sa tulong ng NPO Filipino Nagkaisa at ng mga volunteer dito.

Ngayon, si Mallie ay isang estudyante sa Shizuoka University of Art and Culture majoring in International Relations (静岡文化芸術大学). Kung hindi dahil sa Nagkaisa at sa mga tao doon, baka hindi niya naisip na pumasok sa unibersidad sa Japan. Isa sa mga guro niya sa Nagkaisa ang talagang nagtulak sa kanya para makapasok sa kolehiyo. “‘Kumuha ka ng mas mabuting edukasyon,’ ang sabi nito at “Makakabuti para sa iyo.” Noong una, tutol ang tatay niya sa pag-aaral niya sa kolehiyo. Gusto niyang magtrabaho siya at tumulong sa pamilya pagkatapos ng high school, nguni’t nagpatuloy siya. Nakakuha siya ng scholarship, at ngayon ay nagtatrabaho nang part-time sa Nagkaisa. Pinangangasiwaan ni Mallie ang sarili niyang kinabukasan, at ito ay dahil sa mga suporta na kanyang natanggap lalo na sa mga panahon na kailangan nya ito.

Sinusuklian ngayon ni Mallie ang organisasyong tumulong sa kanya sa pamamagitan ng pag-volunteer bilang isang guro sa NPO Filipino Nagkaisa.

Hanggang ngayon, tinutulungan pa rin ng Nagkaisa si Mallie na magtagumpay. Pinili niyang pagtuunan ang mga sa humanitarian work at non-profit na organisasyon dahil sa kanyang mga karanasan sa Nagkaisa. Noong kailangan niyang magsaliksik sa mga umuunlad na bansa, ipinakilala siya ng kanyang amo sa mga tamang tao sa Nepal at iba pang lugar.

Hindi naman kailangang malaking mapagpanibagong bagay, sumisigla ang kanyang araw kapag ilan sa kanyang mga estudyante sa Nagkakaisa ay nagsasabing, “Naku, naging ganito ako dahil sa iyo. Nakatulong ka sa akin!” Bagama’t maaaring nagbago ang mga pangangailangan ni Mallie, tinutulungan pa rin siya ng mga taong tumulong sa kanya noong bata pa siya, at ibinabalik naman niya ito sa pamamagitan ng pagtulong sa susunod na henerasyon.

Sa kabila ng kanyang pag-unlad, mahirap na hindi lumingon at isipin ang lahat ng kanyang pinagdaanan. Para kay Mallie, ang pinakamahirap na hamon ay ang iwan ang kanyang pamilya. Siya ay pinalaki ng kanyang mga lolo’t lola sa Cagayan De Oro City sa halos buong pagkabata habang ang kanyang ina ay naglalakbay papunta at pabalik ng Japan para sa trabaho. Mayroon siyang mahigit tatlumpung pinsan na nakakasama niya tuwing may mga kasiyahan at pagdiriwang ng pamilya, tuwing Pasko o bakasyon. “Nakaranas kami ng isang maganda at walang alalahaning kamusmusan.” Mahirap iwanan ang lahat ng iyon at lumipat sa isang bansa kung saan madalas kang nag-iisa. “Hanggang sa ngayon ay mayroon pa rin kaming mga ugnayan. Mayroon kaming isang group chat – ito ay isang napakalaking group chat.”

Lumaki si Mallie sa Cagayan De Oro kasama ang napakaraming mga pinsan.

Gayunpaman, kapag nalulungkot siya, bumabaling siya sa ilan sa kanyang mga paboritong bagay: ang kanyang mga kaibigan, at ang kanyang pagsasayaw. Marami siyang kaibigang Filipino at Hapon at dahil sa sitwasyon ng COVID-19 sa Japan, madalas silang manatili at tumambay sa bahay ng isang kaibigan habang sinusubukang magluto ng mga pagkaing Filipino. “Hindi ako nagluluto, pero tumutulong ako” diin ni Mallie. Siya ay isa ring napakahusay na mananayaw at nagsasayaw na siya mula pa noong siya ay isang maliit na bata sa Pilipinas nguni’t kinailangang niyang huminto nang lumipat siya sa Japan. Ganoon pa man, kamakailan nanumbalik ang dati niyang galing. Nang siya at ang mga kasamang Hapon ay lumahok sa isang street dance competition sa high school, nakaabot sila sa nationals – ganoon talaga siya kagaling!

Sa ngayon, sa kabila ng lahat ng hamon na kanyang kinakaharap, nagpapasalamat si Mallie. “Maaari itong maging madali, nguni’t maaari din itong isang napakahirap” Bilang isang perpeksiyonista, gustong-gusto ni Mallie na tingnan kung ano ang kanyang nagawa. “Malayo na ang aking narating, ibig sabihin kaya ko pa itong madagdagan. Nagawa ko iyon – marami pa akong magagawa.” At iyon ang aral na gusto niyang iwanan sa mga taong nasa parehong sitwasyong katulad ng sa kanya noon. Maaaring nakakaramdam ka ng kawalan ng pag-asa, o nalulungkot, o napapagod na pagtrato sa iyo bilang isang tagalabas.” Subali’t sa katotohanan, ito ay hindi magbabago kung ikaw mismo ay walang gagawin tungkol dito. Matutulungan ka ng ibang tao, nguni’t sa huli, ikaw ang gagawa ng paraan upang sumulong. Maaaring masakit, ngunit ito ang pinakamabisang paraan.”

Ngayon si Mallie – kasama ni Vincent at ng iba pang mga volunteers sa NPO Filipino Nagkaisa – ay nagsisikap na tulungan ang mga JFC sa Hamamatsu sa abot ng kanilang makakaya.

Nang tanungin siya kung ano ang nagpadali sa kanyang pamumuhay o sa buhay ng ibang mga JFC, sinabi niya na ang pinakamahalagang bagay ay ang mas mabuting impormasyon. “Mayroon akong mga kaibigang nabigo na lang maging bahagi sa Japan, at ito ay dahil sa hindi nila talaga alam kung ano ang mabuting gawin.” Akala nila ay mapapahamak kung hindi sila makapasok sa high school o kung saan man, dahil iyon ang narinig nila mula sa mga tao sa kanilang paligid. “Wala silang kaalaman, koneksyon, at mga tao na, sa palagay ko, ay siyang nagtulak sa akin patungo sa isang mas magandang kinabukasan.” Kaya iyon ang kahilingan ni Mallie – para sa Nagkaisa at sa iba pang organisasyong tulad nito na maabot ang mas maraming tao upang ang iba pang katulad niya ay makapagtagumpay sa kabila ng mga hamon at mapatunayang mali ang lahat ng nagsasabing hindi ito maisasagawa.

「外国人なのに頭が良いね」。

マリが日本にやって来て何年か経った時のことだった。彼女はその時高校生で、日本語をとてもよく理解でき、学校でも素晴らしい能力を見せ始めていた。優秀な成績—日本人の生徒よりも優秀な成績を残すまでになっていた。そんな時、彼女はこんな質問を投げかけられた。「外国人なのに頭が良いね」。これは褒め言葉なのだろうか、それとも馬鹿にされているのだろうか。この言葉に彼女は落ち込んだが、その経験が彼女の熱意とモチベーションの燃料となり、成功への足掛かりとなった。

マリはいつでもそのように戦ってきたわけではない。12歳で日本にやってきた時、途方もない絶望感に襲われた。「ここには私の未来はない。言葉も分からない」。彼女は母親にフィリピンに帰らせてくれと泣きついた。しかし母親は、「日本にはフィリピンよりも多くのチャンスがある」と彼女に言い聞かせた。

小学校の二学期に転校生としてやって来た彼女に、周りの児童たちは好奇心を隠そうとしなかった。「新しい女の子だ、しかも外国人の女の子だ！」。たくさんの児童が彼女の教室に集まり、ガラス窓越しに彼女を眺めた。彼女は自分自身が見世物のように感じた。そんな経験が、彼女のアイデンティティを揺さぶった。JFC(Japanese-Filipino Children: 日本人とフィリピン人の間に生まれた子ども)であることで、彼女の見た目や振る舞いが日本人的でもフィリピン人的でもないと、周りの人たちはいつも言ってきた。あっちこっちに引っ張られているぬいぐるみのように感じたし、帰属意識が欲しくてやりたくもないことをやり続けていた。

幸運なことに、事態が好転するまでにそんなに時間はかからなかった。彼女の両親が教育委員会を通じ、浜松市内でフィリピン人支援を行なっているNPO法人フィリピノナガイサを紹介された。初めのうちは学校で良い成績を取るために日本語能力を磨く場でしかなかったが、彼女の人生を大きく変える人々との出会いの場所となった。

NPO法人フィリピノナガイサの仲間の助けを借りて、マリの日本語は上達し始めました。

現在、マリは静岡文化芸術大学で国際関係を専攻している。ナガイサとそこでの出会いがなかったら、大学に進学するなんて考えもしなかったそうだ。ナガイサの指導者が彼女に進学を強く勧めた。「もっと高い教育を受けた方が良い、あなたなら絶対に大丈夫」。彼女の父親は最初、大学進学に賛成しなかった。高校卒業後は就職して、家計を助けることを彼女に望んでいた。でも、彼女は自分の意志を曲げなかった。奨学金を借り、ナガイサでアルバイトをしながら、自分自身の未来を背負っている—彼女が本当に助けを必要とした時に手を差し伸べてくれた人たちのおかげである。

マリは、自分を助けてくれたNPO法人フィリピノナガイサに、ボランティア教師として関わることを通じて恩返しをしています。

ナガイサは今でも彼女の成功を支え続けている。大学では国際関係、特に人道支援活動やNPO活動を専攻しているが、それもナガイサでの経験があったからだ。発展途上国の研究をする際には、上司がネパールやその他の国との関係づくりを先導してくれた。しかし、それは必ずしも彼女にとってもっとも重要な出来事ではないとマリは言う。「自分がこんな風になれたのは、あなたのおかげだよ。あなたが私を救ってくれた！」と、ナガイサの生徒に言われる瞬間が彼女には何よりも嬉しい。彼女が求めることは変わってきたかもしれないが、若かりし日の彼女を助けた人たちは、今も変わらず彼女に手を差し伸べている。そして彼女は、それを次の世代へと繋ごうとしている。

前に進んでいるけれど、今まで経験してきたことを振り返らずにいるのは簡単ではない。マリにとって最も辛かったのは、家族を残して日本に来ることだった。母親が仕事のために日本とフィリピンを行ったり来たりしていた幼少期のほとんどを、カガヤンデオロの祖父母の元で過ごした。30人以上のいとこがいて、家族のイベントやクリスマス、休日などは一緒に楽しんでいた。「私たちは素晴らしく、心配事のない子ども時代を過ごしていた」と言う彼女にとって、全てを置き去りにし、ほとんどの時間を一人で過ごすことになる異国に旅立つのは簡単なことではなかった。「今でも連絡を取り合っている。グループチャットも作っている。とっても大きなグループチャットを」。

マリはカガヤンデオロでたくさんのいとこ達と一緒に育ちました。

悲しい時には、好きなことに気持ちを向ける。友達とダンスだ。彼女にはフィリピン人、日本人の友達がいる。コロナウイルスのせいで外に出ることが出来なかったので、友達の家で彼らと過ごすことが多くなり、一緒にフィリピン料理を作ったりした。「私は料理をしないけど、手伝ってはいる！」とマリィは強調した。彼女は素晴らしいダンサーでもある。フィリピンでは、小さい時からずっとダンスをして来たが、日本に来たのを境に辞めてしまった。それでも、最近になってその頃の自分を取り戻しつつある。高校生の時にはストリートダンスで全国大会にも出場した。それほど彼女は素晴らしいダンサーなのだ。

現在も彼女はいろいろな困難に直面することがあるが、それでも彼女は感謝している。「もっとうまくいったかもしれないけれど、もっと悪くなっていたかもしれない」。自分自身に高い水準を求める彼女は、自分が達成してきたことを振り返ることに喜びを覚える。「私はこんなに遠くまで来ることができた。それは、もっと遠くまで行けることを意味している。私はやれた、だからもっとやれる」。この教訓は、かつての彼女と似たような境遇にいる人々に伝えたいと彼女が願っているものだ。希望がない、孤独でよそ者扱いされることにうんざりだと感じているかもしれない。それでも、「物事は自分が何かを始めなければ決して変わることはない。助けてくれる人はいるかもしれないけれど、結局最後はあなた自身が前に進んでいかなくてはいけない。痛みを感じることもあるかもしれないけれど、それが一番良い方法なんだよ」。

現在、マリは、ヴィンセントのような他のNPO法人フィリピノナガイサのボランティアとともに、浜松のJFCコミュニティを支援するためにできることを行っています。

JFCたちがより良い暮らしを送るために何が必要かと問われたら、マリは正しい情報が一番大切だと答えた。「私は日本にうまく馴染むことが出来なかった友達を何人も知っている。それは彼らがきちんとした情報を持っていなかったからだと思う」。彼らは、高校入学などの挑戦に失敗したら、もうゲームオーバーだと思っていた。なぜなら、周りの人たちからそうやって聞かされていたからだ。「彼らには知識や人間関係、そして私をより良い方向に導いてくれた人々との出会いがなかったんだと思う」。だからマリの願いは、ナガイサやそれに似た団体の支援がもっと多くの人まで届くようになり、困難を乗り越えて成功を掴み取り、周りに「私が正しかったんだ！」と示せる未来が来ることだ。